(เรื่องเตือนใจ) หมาที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลัวเท่ากับใจคน
ในซอยบ้านจะมีหมาตัวนึง มันคงไม่ค่อยชอบข ี้หน้าผมเท่าไหร่ ทุกครั้งที่ผมเดิน ผ่ า น หน้าบ้านมัน มันจะเห่า กระโจนใส่ประตูเหล็ก อ ย่ า ง บ้ า คลั่ง ปานกับว่าผมเคยไปฆ่ าแม่มันต า ย เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอย
ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า ไม่กล้าไป กลัวหมา พ่อบอกผมว่า ไม่ต้องกลัวหรอก หมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุกวันๆ ซักวันมันก็จะเชื่องเอง นับแต่วันนั้นผมเจียดเงิน 5 บาท ซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ ผมกินสองลูกแบ่งหมา 2 ลูกทุกวัน
วันแรกๆ มันแทบจะกระโดด กัดมือผมให้ได้ ถ้าไม่มีประตูเหล็กผมคงมือขาดไปแล้ว วันเวลา ผ่ า น ไปไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลย กระดิกหางรอผมทุกเย็น วันหนึ่งเจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม
หยอกเล่นกับผม สนุกสนาน ตั้งแต่วันนั้นเราเป็นเพื่อนกัน วิ่งเล่นกันมาโดยตลอด โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน หมาที่ว่าดุๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้ มอบความเป็นมิตรให้ ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง แต่กับคน ต่อให้เราดีแค่ไหน
จริงใจแค่ไหน เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน ก็ยังหักหลังเราได้ ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิต กับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ หมาที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน อ ย่ า ดูถูกหมา เพราะมันซื่อสัตย์กว่าใครบางคน
บางคน ก็ดีด้วยจริงๆ บางคน ก็ดีแค่ต่อหน้า บางคน ก็เอาเราไปนินทา บางคน ก็คอยอิจฉาเรา หน้าที่ของเรา ก็แค่ รั ก ษ า คนดีๆ ไว้ ส่วนคนอื่นก็แค่ ผ่ า น เข้ามาในชีวิต แค่เรา อ ย่ า เสียความเป็นตัวเราก็พอ
ไม่จำเป็นต้องฉลาดกับทุกเรื่อง เพราะบางเรื่องการแกล้งโง่ อาจเป็นทางเลือกที่ดีกว่า ถ้าเราดีกับใคร เค้าจะดีตอบกลับมา แต่โลกแห่งความเป็นจริงสอนเราว่า มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเสมอไป
ขอขอบคุณที่มา 108resources
